به فراوانی لحظه ها لگد می زنم
از بخت بد می گریزم و
همیشه آویزان خیال خوشی هستم
شاید روزی بتوان عاشق شد
در این شوره زار غربت
شاید روزی سرو من هم
در باد رقصید و عشوه ها کرد
شاید روزی خاکستر را باد برد
تا در سرزمین گرم ایران
فریاد زند ای وطن
نمی دانی درد غربت را
نمی فهمی تنهائی را
چون درختی در کویر
هر روز چشم بر رهگذری دارم
از بخت بد می گریزم و
همیشه آویزان خیال خوشی هستم
شاید روزی بتوان عاشق شد
در این شوره زار غربت
شاید روزی سرو من هم
در باد رقصید و عشوه ها کرد
شاید روزی خاکستر را باد برد
تا در سرزمین گرم ایران
فریاد زند ای وطن
نمی دانی درد غربت را
نمی فهمی تنهائی را
چون درختی در کویر
هر روز چشم بر رهگذری دارم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر